Dag 16 Salt Lake City – Hatch

We verlaten de grote stad Salt Lake City, om naar het nog zuidelijkere Hatch te gaan. Maar eerst, Zion Canyon. 5 uurtjes rijden, en we reden Zion Canyon binnen. Zion staat bekend om de stijle hellingen, smalle bergen en het onvoorspelbare weer. We besloten om de Narrows de gaan hiken. Het shuttle busje bracht in 20 minuten naar het uiterste puntje van Zion Canyon. Bij het visitor center werden we gewaarschuwd, de kans op regen, onweer en flash floods was 40%. Een flash flood is trouwens een soort van overstroming, die duizenden liters water, modder, takken en andere dingen met zich mee brengt. Flash floods zie je niet aankomen, voordat je het doorhebt word je erin mee gespoeld. Tijdens een Flash flood kan het waterlevel binnen enkele seconden, meters hoog stijgen. De Ranger bij het visitor center gaf ons het advies om morgenvroeg te gaan, maar morgen staat Bryce Canyon op de planning, dus wij gingen toch richting de Narrows. De Narrows zijn 16 mile lang, dus we kijken wel hoever we komen. Via de 1 mile lange Riverside Walk kwamen we bij de Narrows. Hiken door de Narrows, betekend eigenlijk hiken door de Virgin River. Er is namelijk geen wandelpad, maar alleen een stromende rivier waar je doorheen moet lopen. Het was een supervette trail! We hadden ons er op voorbereid dat het water ongeveer tot onze knieen zou komen, maar het kwam toch wel wat hoger! We hebben ongeveer een half uur door het water gelopen, toen het begon te donderen boven ons. Voor ons een mooi teken om terug te gaan. In het midden van deze smalle, hoge rotsen willen we echt geen flash flood meemaken. Onderweg terug kwamen we ook nog in een hevige regenbui terecht. Gelukkig waren we wel weer bijna bij het vaste land, waar we even konden schuilen onder een dikke boom (Lekker veilig…). Terwijl het boven ons steeds harder ging flitsen en donderen liepen we terug naar de shuttle bus, die ons weer mooi terug bracht naar onze auto. Toen we in de shuttle bus zaten hadden we een mooi zicht op de Angels Landing, een trail die voor Stephanie en Vivian ooit nog op het lijstje staat. Een 454 meter hoge rotsformatie met een super uitzicht over Zion NP.Terwijl we onze sokken uitwringden, het zand uit onze schoenen schudden, en de natte broeken wisselden, zijn we aan het einde gekomen van Zion Canyon. Het was voor ons een mooi avontuur, en vooral een onvergetelijke ervaring! Nog 2 uur rijden en we kwamen we aan in Hatch. Dit was een beetje een gat, en dat merkten we meteen. Het bereik van de telefoon viel weg, en de Tomtom raakte overstuur. Maar we hebben toch het hotel goed kunnen vinden. Na onze hongerige buikjes gevuld te hebben in een restaurantje, liepen we weer terug naar onze kamer, toen we wat hoorde ritselen onder de trap.. “Ach het is maar een muisje” “Nee het is een poes!” “Nee echt niet, het is een cavia!” “Of is het het een wezel?” Niemand durfde het trapje op richting de deur. Toen Vivian de trap op liep en op de veranda stampte, schoot het mysterieuze dier het weiland in. Na nog even met een zaklamp buiten gezocht te hebben, en na nog een paar keer geschrokken te zijn van elkaar, gingen we een potje skipbo spelen en daarna zijn we gaan slapen.